کاخی که درب آن روی خبرنگاران باز شد

همه چیز مرتب است. هرچند ۴۱ سال از آخرین باری که پای تعداد زیادی از عموم مردم به کاخ مرمر امروزی باز شد، می‌گذرد، اما حالا و بعد از این همه سال گویی به جز آسانسوری که شاید عمری کمتر از یک دهه داشته باشد، به نظر می‌رسد این‌جا هیچ چیز تغییر نکرده است.

به گزارش ایسنا، با اعلام رسمی و متفاوت خبر پس گرفتن کاخ مرمر از مجمع تشخیص مصلحت نظام توسط رییس بنیاد مستضعفان و آغاز روند تبدیل فضای این کاخ به موزه «هنر ایران»، روابط عمومی بنیاد مستضعفان هماهنگی‌های لازم را انجام داد تا خبرنگاران میراث فرهنگی روند تجهیز و ساماندهی فضای کاخ را از نزدیک ببینند و سرانجام یکشنبه (ششم بهمن) و بعد از انجام اقدامات حفاظتی معمول، راه برای دیدن کاخ تاریخی مرمر باز شد.

مسیر از حیاط سرسبز مجمع تشخیص مصلحت نظام به سمت کاخ مشخص‌تر می‌شود وقتی گنبدی آشنا به چشم می‌آید که داربست روی تنش جا خوش کرده و خاطره‌ ماندگارِ ذهن‌مان با گنبد مسجد شیخ‌لطف‌الله اصفهان در آن یکی می‌شود.

 مسیر پشت کاخ به سمت در ورودی را در کنار ساختمان دوطبقه کاخ با سنگ‌های مرمر یشمی به سمت در ورودی دور می‌زنیم و فضایی باز با حوضی پرآب مقابل‌مان سبز می‌شود. انگار به مکانی مقدس پا گذاشته‌ایم، چشم‌مان برای چند لحظه مات بنا و گنبد می‌شود و بعد چهارچوب‌های قهوه‌ای‌رنگ در و پنجره‌های دور تا دور ساختمان، با طرح‌های یکسان منبت‌کاری‌شده روی درهای ورودی تامل‌مان را بیشتر می‌کند.

مسوولان موزه می‌گویند قرار است چیزی حدود ۱۹ تالار برای نمایش گنجینه‌ انتخاب‌شده از آثار ۳۰۰۰ سالِ قبل تا تاریخ معاصر در موزه «هنر ایران» تا روز افتتاح - که احتمالا دهه فجر خواهد بود - آماده شود، اما خبرنگاران در این بازدید درِ هفت تالار را که بیشتر از دیگر تالارها آماده شده‌اند، باز می‌کنند.

مرمت‌گران، موزه‌داران و تجهیزکنندگان موزه از آغاز کار تا زمان تعیین‌شده برای افتتاح، ۷۰ روز زمان دارند و حالا که به روزهای آخر نزدیک می‌شوند، سخت مشغول کارند.

به هر کدام از تالارهای موزه که پا می‌گذاریم، فقط رنگ و نور و هنر ایرانی جلوه‌گر است، تالارها کوچک‌اند و خالی از هر نوع وسایل اضافی؛ اما گچ‌کاری‌های سقف و دیوارها و آیینه‌کاری در اتاقی مخصوص به همین نام، بیشتر مطمئن‌مان می‌کند که به یکی از زیباترین بناهای تاریخی کشور که تا کنون از چشم‌ها دور مانده، پا گذاشته‌ایم.

از تالار «گذر تاریخ» که سه سرشاخه تاریخ ایران یعنی هخامنشی، اشکانی و ساسانی را نمایش می‌دهد تا تالارهای «سرمه»، «نقش»، «رنگ»، «صناعت»، «آیینه» و سرسرای اصلی با طرح و رنگ‌های خارق‌العاده‌اش که چشم را بی‌اختیار به سمت بوم‌های نقاشی‌شده روی دیوارها می‌کشاند، نمی‌توان به راحتی گذشت؛ هر کدام بخشی از هنر هزاران‌ساله ایرانی را طوری نمایش می‌دهند که ذهن را ساعت‌ها درگیر خود می‌کنند.

این‌جا گویی همه هنر ایران را دور هم جمع کرده‌اند؛ از هنر آیینه‌کاری، خاتم‌کاری، گچ‌کاری و فرشی که خانواده هنرمند عمو اوغلو در سال ۱۳۱۷ مخصوص تالار آیینه این کاخ بافتند، گرفته تا نقاشی‌های برجسته از پل ورسک و تخت‌جمشید و طرح‌هایی از شاهان قاجار و دیگر هنرمندان دوره‌های تاریخی مختلف کشور در سرسرای اصلی و نقش و نگارها در تالارهای مختلف روی دیوارها و حتی نرده‌های از جنس سنگ مرمر در سرسرای کاخ و زیر گنبد اصلی که نقش‌هایی از دوره هخامنشی را به تن دارند. در واقع هر کدام معنای «هنر ایران» را به راحتی تفسیر می‌کنند.